بررسی سوراخکاری کامپوزیت ها با دریل

استفاده روزافزون کامپوزیت ها و مزایای فراوانی چون نسبت استحکام به وزن بالا، مقاومت بالا نسبت به خوردگی و خستگی، عدم رسانایی الکتریکی، وجود روش های متنوع ساخت و امکان تولید شکل های پیچیده و متنوع باعث شده است تا تحقیقات زیادی درباره این دسته از موادانجام شود. معمولاً قطعات کامپوزیتی برای اتصالات مکانیکی به سوراخکاری نیاز دارند. ماشینکاری کامپوزیت ها به دلیل ناهمسانگردی، غیرهمگنی و ذرات مقاومت دهنده کامپوزیت، که ساینده ابزار می باشند، سخت است. عملیات سوراخکاری یکی از فرایندهای سنتی ماشینکاری مواد است که معمولاً عیوبی چون تورق، ترک خوردگی زمینه (ماتریس)، الیاف برش نخورده و جز این ها را به هنگام ماشینکاری کامپوزیت ها به همراه دارد. این معایب تأثیر بسزایی بر کیفیت و استحکام قطعه نهایی دارند؛ بنابراین لزوم پژوهش بیشتر در اینباره بیش از پیش احساس می شود. در این مقاله سوراخکاری کامپوزیت ها و پارامترهای تأثیرگذار و آخرین پیشرفت های این حوزه مورد تحلیل و بررسی قرار گرفت. در خلال مقاله نیز فرصت ها و موقعیت های به کارگیری فرایند ذکر می گردد.